Coronalife

‘Hermien, kom eens kijken!’ Maria zat boven in haar werkkamer de verhalen te lezen van de twintig mensen die zich wilden inschrijven voor haar schrijfcursus later dat jaar op Texel. Het zou de zevende keer worden dat ze gedurende een midweek met de deelnemers tot een verhalenbundel zou komen die bovendien ook daadwerkelijk zou worden uitgegeven. Enige ervaring was vereist, vandaar dat eenieder vooraf een zelfgeschreven verhaal aanleverde. Omdat zich vrijwel nooit mannen aanmeldden was ze vandaag als eerste begonnen met de bijdrage van een zekere Lex uit Rotterdam en vandaar dat ze nu met een mengeling van afgrijzen en walging haar partner riep.

Met een daverende boer kwam Bels – die even daarvoor met een knetterende scheet had aangekondigd naar het schijtgat te gaan – terug het koele konijnenhol inlopen. Daar zaten en lagen de anderen zich stierlijk te vervelen. Het was volop zomer dus de dagen die ondergronds moesten worden doorgebracht waren lang. Droes lag zoals zo vaak te slapen en Joos en Abal zaten zwijgend te schaken. Oets knipte zijn teennagels. ‘Dat zouden we voortaan toch op het schijthuis doen, Oets?!’ bulderde Bels zo hard dat er zand uit de bodem het hol in dwarrelde. Omdat er niemand reageerde – zelfs Droes sliep onverstoorbaar verder – ging Bels mokkend op zijn vaste plek zitten en berook zijn vingers.

Hij maakte zijn vaste rondje door de hut. Wat zaad voor de kanarie, vers water in de bak van de hond en een scheut zeewater om het vuur te doven. Terwijl hij de hond over zijn kop aaide pakte hij de kandelaar, keek nog een keer naar de onrustig in haar kooi heen en weer springende vogel en blies de kaars uit. De zware wrakhouten deur piepte en kraakte. Met moeite kreeg hij hem goed afgesloten. Binnen blafte de hond maar al snel verstomde het geluid in de bulderende storm. Ondanks het aardedonker vond hij moeiteloos zijn weg in het uitgestrekte duingebied. Zo’n anderhalf uur was het lopen naar de Zanddijksboe en het was iedere zesde dag weer meer dan de moeite waard. In de primitieve uitspanning werden de laatste nieuwtjes en roddels doorgenomen, werd gehandeld in wat er maar te verhandelen viel en werd er gedronken. Onder invloed van dat laatste werden ook nog wel eens conflicten met…

Ter hoogte van de oude burgemeesterswoning doofde ik de lichten van mijn huurfiets en bij de parkeerplaats van de Bleekersvallei zette ik hem op slot en ging lopend verder. Zoals verwacht was donker hier ook echt donker en stil echt stil. Ik controleerde mijn uitrusting, zette een gecamoufleerde safarihoed op en schoof mijn mes in de holster.  

Een ‘wintermix', dat was die ochtend de samenvattende voorspelling van de weerapp van dienst. Dat dekte de lading want in een paar uur tijd passeerden zon, regen, hagel en sneeuw de revue onder een permanente maar in sterkte wisselende krachtige wind. De zee bulderde en smeet haar golven op het strand. Een handjevol wandelaars liet zich samen met hun honden vrijwillig zandstralen. Zelfs de strandvogels lieten het afweten. Een eenzaam strandlopertje trippelde door de vloedlijn, een enkele meeuw zweefde wat rond en in de duinrand had een kraai iets eetbaars gevonden. In het paviljoen was de warme chocolademelk niet aan te slepen en werd zwaar lokaal winterbier in grote glazen getapt. Toch was de verlokking van de elementen sterker.

In het tijdloze landschap van coulissen, landerijen en fraaie boerderijen kon er geen misverstand over bestaan dat de enorme witte tent in een weiland op de hoek van de Halseweg en de Halle-Heideweg de plek was waar het allemaal stond te gebeuren. Hier vond onder het motto ‘Zoepen, Knappen en Angoan!’ voor de 25e keer het Knalbal plaats. Dit door lokale bewoners geïnitieerde en inmiddels flink uit de kluiten gewassen evenement komt voort uit de traditie van het carbidschieten maar is veel meer dan dat alleen.

De wekelijkse donderdagmarkt, de jaarlijkse Landbouwdag, de Dag van het Schaap en het lokale kampioenschap schapenscheren. Dat kwam hier allemaal samen op een groot weiland achter de dorpskerk. Blauwe overalls, rode zakdoeken, cowboyhoeden en klompen. Er stond voor miljoenen aan landbouwtuig uitgestald en er werden paarden, koeien en schapen gekeurd. Terwijl ik een paar paardenmeisjes stond te keuren werd achter mij een enorme oude dieselpomp van een gemaal aan geslingerd. Zwarte dampen stegen op boven het weiland.

‘Jij bent een vieze, vuile tyfuslijer.’ De trainingsacteur sprak zijn woorden langzaam uit terwijl hij me misprijzend aankeek. Ik vroeg me af of hij dit eigenlijk wel acteerde. Gelukkig was mijn de-escalerende reactie naar tevredenheid en ging de beurt naar de volgende. Hoe waren we hier nu weer beland, aan de rand van een hoekige nieuwbouwwijk onder het imposante zadeldak van deze grote uitgebouwde en gerenoveerde oude hoeve? Ik wist het niet meer. Het deed er ook niet toe, want we moesten door op de escalatieladder.

Op het strand, vlakbij de hoogste duinen van het eiland, vond de start en finish plaats van de Ronde om Texel. Voor deze 45e editie was groots uitgepakt. Er konden zelfs internationale prijzen worden gewonnen. Al op het parkeerterrein werd duidelijk dat dit geen sport voor de kleine beurs is. Het stond er vol met glimmende bolides van grote merken. In de strandtent zaten de opa en oma van deelnemer Laurens-Jan. Daar kwam hij net aan. Een zongebruinde twintiger met natte haren, een vlassig snorretje en een poncho van badstof. Om onduidelijke redenen sprak hij nogal overdreven Amerikaans. Hij klaagde over de wind. Iets waar andere deelnemers juist razend enthousiast over waren. Ik legde het hem voor. 'Well, like, it's clear that you don't know anything about this sport, do you?' Daar had hij gelijk in.

Bij een festival op zaterdagochtend kon ik me weinig voorstellen en ook de afkorting zei me niets. Zo liet ik me ongewis en onvoorbereid door de navigatie naar de universiteit sturen. Daar heerste de stilte van het weekend. Geen studente te zien. Wel bakfietsen en gezinsauto’s. Jonge ouders en hun jonge kinderen. In mijn eentje op een stadsfiets viel ik danig uit de toon. Een zekere Leonique met bruine krullen heette mij enthousiast welkom. Het Baby & Child Research Center bleek 25 jaar te bestaan en dat werd gevierd met een ‘festival for kids!’

De vrijdagmiddagspits was vroeg voorbij dus het dubbele treinstel was een overbodige luxe. Om 18.24 uur stak de machinist echter zijn hoofd uit het raampje. 'Jongedame, jongedame! De fiets mag niet mee naar binnen. Pas na half zeven.' Zo bleef ze met haar fiets achter in de regen. Regels zijn regels bij Arriva.

De zon scheen uitbundig in Arnhem-Zuid toen in de verte een dof geluid klonk. Er lag een vrouw met haar fiets op de grond. Ze zwaaide met een arm. Een man met hond rende op zijn badslippers naar haar toe. Van de andere kant snelde een oudere dame in tenniskleding toe. Het tafereel speelde zich af op de stoep waarop ik liep. Ik keek om me heen. Kon ik me hieraan onttrekken? Het zat er niet in.

Het eiland draaide warm voor het hoogseizoen tegen de achtergrond van de kakofonie van het voorjaar. Het was baltsen, paren en alarmeren geblazen. Onverschillig voor de mens gebeurde wat gebeuren moest. Het ritme van de eeuwigheid.

Het leek een eeuwigheid geleden dat hier een QR-code werd geëist maar vergeten was het niet. December 2021. Wat deed u zoal in die periode? En? Tevreden? 'History will judge the hysteria.'

Mondjesmaat verdween het water uit de uiterwaarden en werd de groene gloed van de lente zichtbaar. In de nog koude wind kwam een zeearend de ganzen de stuipen op het lijf jagen. Later in het dorp beweerde men onlangs een oehoe te hebben gezien maar daar was het laatste woord nog niet over gesproken.

Het was windstil en er hing een grijze neveldeken boven het eiland. Langs de eendenkooi ging het door polder Waal en Burg via De Waal naar Oudeschild. En dat voor een broodje garnalen, terwijl de eigen visafslag hier al jaren weg is. Toen door naar toeristenhel Den Burg en daarna ook maar gelijk terug naar het startpunt, want er dreigde regen. Na 23 kilometer ging er uiteindelijk ook wel een keer een biertje in.

Ten noorden van De Koog ging het de duinen in. Door de Nederlanden, de Muy en de Slufter. Een tocht door de geschiedenis. Toeristen verziekten naïef hun sneakers in de nattigheid. Verderop bleek Bollo jammer genoeg niet thuis. Door dus. Via de Eierlandse duinen naar de vuurtoren. De noordkaap rond over het strand, richting de Waddenzee. Vogelaars tuurden op de dijk bij de Schorren naar een roodhalsfuut. Het begon te regenen maar inmiddels was na 18 kilometer De Cocksdorp bereikt. Met C-O-C-K inderdaad. Veel gebeurde daar niet, waardoor de komst van de belbus als een verlossing voelde.

Ze waren er allemaal weer, de deugende hoofden in hun alternatieve vodden. De geur van mainstream parfum vermengde zich al met menopauzaal ochtendzweet. Amsterdam was immers een hele reis. Een blik op het programma: 'How can psychotherapy help us navigate the difficult truths of the climate emergency?' Op zoek dus maar naar een touw.

Het water was wat gezakt maar droog was het allerminst. De wind koud, de lucht onheilspellend. Boven Kekerdom dook plots een zeearend op. Het was waarschijnlijk 'Spijk 2019' maar er was verder niemand die hem zag.

Met bootladingen tegelijk werden toeristen uit alle windstreken aangevoerd. Samen met hun kinderen en hun honden. De schapen, de koeien en de vogels dachten er het hunne van. En terwijl de herfst zijn zachte kant toonde zocht in de duinen een man naar zijn geschiedenis.