Coronalife

Op het gele gras werd druk getimmerd en de introductie was in volle gang. Een briesje blies dor blad over het warme asfalt. Ver weg in Den Haag viel de premier bijna in slaap.

Drie dagen in het land tussen Regge en Dinkel. Lommerrijke natuur, historie en die vertrouwde tongval. Maar die vlaggen, overal die vlaggen... Was dan eindelijk de revolutie aanstaande?

In de omgeving omgekeerde vlaggen, in het dorp kortpittige toeristen. Verder stond er een brouwerij en werd het oude klooster gerenoveerd. Ook had men hier iets met glaskunst.

Er bleek na drie jaar niets veranderd. De bezoekers klaagden over de prijzen en de horeca over de supermarkten. Nieuw waren de Amerikaanse militairen met Oekraïnse vlaggen. Dat had iets onheilspellends.

We mochten weer dus werd de stad geroutineerd omgebouwd tot feestterrein. De lucht was zwanger van verlangen. Tegenover het park had iemand een statement gemaakt. Dat zag je anno 2022 wel vaker.

Een frisse zomeravond net buiten Hoenderloo. Motorrijders, stellen van middelbare leeftijd en risicogroepers. In het restaurant klonk zacht muziek van Gordon. De volgende op de playlist was Shaggy.

Qua buitenlandse toeristen was het hier net Amsterdam. Een groep slangenarenden trok de nodige bekijks. Af en toe liet een edelhert zich zien. De vlaggen herinnerden aan de dystopie waarin wij leven.

De natuur toonde uitbundig vijftig tinten groen en er werd volop getraind voor de vierdaagse. Ondanks het ontbreken van gemeentelijk fietsbeleid was de zwerffiets verdwenen. Dat prikkelde de fantasie.

Op een terras hield een man luidruchtig zijn eten niet binnen. Verder was het rustig in het historische stadje. Dat had ook de gelauwerde schrijvers en hun hondje Dizzy naar de Achterhoek gelokt. Hoe jarig kan je zijn.

Het was een eenzaam bestaan als alleenstaande exoot. Gelukkig was door het gezakte water de boomstronk beschikbaar voor wat zonuren. Wel jammer van die debielen met camera's op de dam.

Sinds jaar en dag bevond zich hier deze pleisterplaats. Vroeger werden hier de lonen van arbeiders van de steenfabriek uitbetaald. Nu overheersten de kortpittige dagjesmensen. De klepperende ooievaars leek het niet te deren.

Sinds 1923 wordt hier omringd door fruitbomen geboerd. De ontwikkelingen sindsdien noopten tot aanpassingen: een grotere deel en een groter woonhuis. Het zadeldak is aan de achterzijde afgewolfd. Thans houdt men hier behalve twee kippen vooral kinderen.

De natuur had nog even nodig om echt te ontluiken. Wel waren er vogels, vlinders en grazers. Soms was de geschiedenis zichtbaar. In de gaytuin schonken ze thee.

Vanaf Leuth ging het langs Niel richting Keeken. Er stond stond een molen en een jongen met gele crocs liet de hond uit. Ook herdacht men hier hun gevallen zonen. Stof tot nadenken genoeg.

Een boer op leeftijd zat met de krant in de zon. Bij de kerk waren bouwvakkers aan het opruimen. Verderop reden kinderen rond in kleine elektrische auto's. Ik mocht niet.

De bosrijke omgeving was veelbelovend maar verderop overheerste verweerde bakstenen. Twee zussen op leeftijd zaten luidruchtig te wijnen. De pet met pantermotief kon er ook nog wel bij.

Ook net over de grens was het dreigend maar bleef het droog. Het ging door de polder richting stuwwal en toen omhoog. Ouders met kinderen, kortpittige duo's, labradoodles. Zondagmiddag.

Met sneakersokken en op badslippers naar de supermarkt bleek hier heel normaal. Op het terras van het café zat een man met een vergeelde baard. Naast hem zijn scootmobiel. Aan het eind van de straat was de gevangenis.

Het ging van Beek via Zyfflich en Niel naar Millingen en Kekerdom. Af en toe raasde een auto voorbij maar verder was het stil. Er waren geen grenscontroles.

Donderdagmiddag op de dijk. Bomen met uitlopers en af en toe een tjilpende vogel. Twee ooievaars zaten opzichtig te paren. Toch was de winter nog lang niet voorbij.