Matchday

Terwijl ik mijn fiets parkeerde resumeerde ik hoe ik hier nu eigenlijk was beland. Eerst waren er die merkwaardige ontmoetingen bij de hoofdingang van het Philipsstadion, later gevolgd door een tamelijk gemankeerde motivatievideo. En nu stond ik dus hier, op het punt om als een soort kruising tussen een clown en een mascotte een jeugdvoetbalwedstrijd bij te wonen. Ik verstopte me in de kantine maar ze hadden me al gezien en ze kwamen me halen. 

Op de trap onder het station zakte een dronken Brit half tegen me aan. Ik deed een stapje opzij en draaide iets met mijn schouder waardoor hij zijn laatste beetje houvast verloor en viel. Consternatie. Terwijl zijn halve liter Heineken als een eenzaam stilleven lag leeg te bloeden onderaan de trap krabbelde hij scheldend overeind. Hij wilde me te lijf. ‘You fucking wanker! Who do you think you are?!’ Zijn nog enigszins nuchtere vrienden – grote, vervaarlijk ogende vijftigers – sprongen er tussen. Omdat ik nog antwoord op zijn vraag moest geven zei ik dat ik ‘unfortunately' inderdaad een ‘wanker’ was maar wel een ‘grumpy one'. De informele leider sloeg quasi vaderlijk een arm om me heen en dirigeerde me subtiel de trap op, de stationshal in. ‘We want no trouble,’ zei hij. ‘Don’t touch me,’ zei ik toen ik me losmaakte uit zijn voor niemand zichtbare houtgreep en richting het centrum liep.

Ergens in het oosten van Denemarken beukte een wit personenbusje over de snelweg. Het werd net ochtend en de wind zwiepte ritmisch natte sneeuw tegen de geblindeerde ruiten. Zo ging het al uren: Duitse degelijkheid die in vier stampende cilinders liter na liter dieselolie omzette in de kracht van 190 paarden. Honderdnegentig Twentse rossen on tour met een witte kentekenplaat als dekmantel voor baldadigheid. Kijk, daar stak de bijrijder van chauffeur Benjamin toevallig net zijn middelvinger weer op naar een medeweggebruiker. Met rasse schreden naderde men Zweden. Vijf vol verwachting kloppende harten. Het ging over blonde haren, over blauwe ogen en ze kwamen allemaal uit een sprookjesboek voor volwassenen geslopen. Maar dat bleek in Malmö toch net wat anders te liggen.

Vandaag begon vroeg: om 07:00 vloog ik vanuit Eindhoven naar Athene. De vlucht verliep vlekkeloos, en bij aankomst viel me meteen op hoe kalm het was. Geen hordes mensen, geen stress—gewoon een rustige start in de stad. Wat me ook opviel: er waren geen Grieken die me vreemd aankeken, wat wel zo prettig is als je op vakantie bent. Toch stond Athene zelf in contrast met die rust: de stad voelde als een georganiseerde chaos, met overal smalle straatjes, graffiti en een wirwar van brommertjes die elkaar leken te ontwijken op het nippertje. 

Omar sprak slechts een paar woorden Engels maar we waren het er toch snel over eens dat de rit naar het hotel onvermijdelijk via een pinautomaat moest gaan. Dat bleek nog een heel gedoe.

Terwijl we bij de geopende kofferbak stonden te overleggen of we onze krat Veltins wel of niet mee het hotel in zouden nemen kwam uit de voordeur een meisje gesprongen. Grasgroene sokken, badslippers, een te wijde korte broek en dito shirt. Vorsend nam ze ons in zich op. Een vaal zonnetje viel op haar lange blonde haren. In de bomen zongen de vogels. ‘Ik zag haar het eerst,’ zei ik. Niemand reageerde. Terwijl ik het zwijgen probeerde te verwerken schoot het meisje weer naar binnen. Daar heerste paniek. Deze vier nachtreizigers zouden weliswaar vroeger dan gebruikelijk komen inchecken, maar nu stonden ze hier dus al, midden in het schoonmaakgedruis. Er werd heen en weer gerend, naar elkaar gewezen en er werden kamernummers geschreeuwd. De zenuwen stonden op het punt het van de gastvrijheid te gaan winnen toen een magere vrouw riep dat de lijst moest worden gehaald. Het was uiteindelijk…

Ook hier lag het multifunctionele dorpscafé naast de kerk en ook hier stopte de bus er voor de deur. Terwijl er net twee agenten kwamen aanfietsen klonk er ineens ‘Hé namaaksupporter!’ over het plein. Het was de voorzitter van de supportersvereniging in zijn feminiene cabriolet. Hij had net ijs gehaald dus hij moest snel huiswaarts. Een kaartje voor de wedstrijd bleek hij niet te hebben. Hij leek zich er – terecht - een beetje voor te schamen. Bij het café was volgens de chef-terras de vrijdagmiddagdrukte vroeg begonnen. Hoe kon het ook anders. De zon scheen, de vijf was in de klok en om de hoek stond een voetbalwedstrijd op het programma. 

‘Je houdt toch zo van voetbal?’ had de opdrachtgever retorisch gevraagd. Dus daar ging ik. Eerst naar Almelo en vervolgens via Mariaparochie, langs Harbrinkhoek naar Geesteren. Daar heerste in de dorpsstraat de ontspannen gezelligheid van een zonnige zaterdagmiddag. Het dorpscafé trok de aandacht. Op het terras een groepje vrouwen met Twentse tongval, binnen speelde Georgië tegen Tsjechië. De barvrouw vertelde honderduit. Zo bleek stage te gaan lopen bij de regiobank in Denekamp. Ondertussen waren er buiten twee FC Twente-supporters in het zonnetje komen zitten. Ze dronken fluitjes, iets wat hier volgens de barvrouw uitermate vreemd gevonden wordt. Haar collega drentelde onrustig rond. Hij zei dat hij en de andere supporters van de plaatselijke voetbalclub een even grote als geheime sfeeractie hadden voorbereid. Ik was niet onder de indruk maar loog dat ik erg benieuwd was. Om de…

We begonnen op 8 juli 2023 op Sportpark de Scheetheuvel in Delden. Dat het daar bloedheet was en de zon brandde aan de hemel schijn je in dit soort stukjes achterwege te moeten laten. Maar het was wel zo. Wat volgde was een heerlijke reis door het Nederlandse voetballandschap en een teller die uiteindelijk stokte bij 30 wedstrijden. Het ging langs Wolluk, Zitterd en Woudestein. De Domstad, tot drie keer toe de Lichtstad en al die andere voetbalsteden van weleer. Maar het vaakst was de bestemming natuurlijk de Textielstad en daar lonkt nu het hoogste Europese podium. 'O, Enschede. Enschede.'

Bij aankomst bleek het niet te stinken. Dat was een meevaller in deze samenballing van eeuwenlange degeneratie. Sinds 1989 ontkomt ook de Eredivisie er niet aan maar er gloort eindelijk hoop. We zullen de geel-zwarte pruillipjes nooit vergeten.

Terwijl de avond over de stad viel schokte de tram via Crooswijk richting Kralingen. Achter het stadion werd nog een jeugdwedstrijd gespeeld. In de kantine en op de tribune wachtte een warm welkom. Ze bleken zichzelf hier 'hoeren' te noemen maar ook gewoon bier te drinken. Binnen 13 minuten was het drie keer raak. Je kon het doelnet horen. De terugreis werd een helletocht dwars door het Brabantse carnavalsland. Gelukkig hadden we wel voor hetere vuren gestaan.

Op het koude plein straalde het standbeeld van Frits Philips een vitaliteit uit die geen mens zich nog van hem kon heugen. In het stadion viel vooral het tekort aan toiletten op. Toen na afloop in proeflokaal De Gaper een grote Surinamer een pleidooi hield voor de terugkeer van Luc Nilis in Oranje was het tijd om te gaan.

Een weiland voor de auto's en een bijveld voor de fietsen. Broodjes beenham uit paardentrailers en een parachute in een hoogwerker voor extra schaduw. De club bestond honderd jaar en dat zouden we weten. Er werd afscheid genomen van Herman en Antoinette maar daar was verder niets van te verstaan. Er was een DJ die heel vaak 'test-test' zei en op last van dweilorkest de Zwabbers de volumenknop omlaag draaide. Kinderen mochten absoluut het veld niet betreden. Over volwassenen werd niets gezegd maar die stonden dan ook vooral met de rug naar het veld bier te drinken. De trekking van de loterij na afloop zorgde voor verwarring en frustratie. Er werd om een notaris geroepen. Toen zanger Dennis Posthuma het podium beklom ontvluchtten we het sportpark.

Met scootmobielen, rolstoelen en rollators was het stadje 'uitgelopen' voor het jaarlijkse Straattheater Festival. De zon scheen uitbundig, de bediening was vriendelijk en die stille maandagmiddag in de Keuken Kampioen Divisie leek een eeuwigheid geleden.

Er reden geen bussen. De taxichauffeur sprak amper Nederlands en hij kende de weg niet. Bij aankomst bleek één van de muntenautomaten kapot. Dat zorgde voor stress bij de vrijwilligers en dorst bij de ongeduldige gasten uit Brabant. Een dienblad vol bier stortte ter aarde. Langs het veld viel het reclamebord van Özgazi fetakaas op. De wedstrijd begon vijf minuten later omdat er een defect aan een doelnet was vastgesteld. De fanatieke aanhang van de thuisclub bestond uit een groep kinderen met rode lampjes, een trommel en een megafoon uit de speelgoedwinkel. Na de 1-0 gooiden de RKC-supporters bekers bier naar de spelers van De Treffers. Buiten maakten ze geen geluid maar in de rust klommen ze zingend op het biljart. ‘Spring vor Woalwik, spring vor Woalwik, hee, hee!’ De Groesbekenaren keken er met verbazing naar. Omdat de stewards het niet aan konden stapten twee veldwachters naar…

De zon stond laag boven de oude textielstad. Supporters dromden samen op terassen. Youri Mulder fietste langs. De befaamde schippersbal was tegenwoordig alleen buiten het centrum verkrijgbaar.

Lijnen op kunstgras kun je niet opsnuiven maar het was kermis, er was vuurwerk en niemand dacht meer aan Nick of Simon. De bloemen waren voor de thuisclub en kwamen van Bloemisterij Bloemenweelde.

De markt werd afgebroken terwijl de zon uitbundig scheen. Er was een praktijk voor Chinese geneeskunde en op het terras van een lunchroom poepte een jonge labradoodle. Het stadion mocht ik niet in.