Op het strand, vlakbij de hoogste duinen van het eiland, vond de start en finish plaats van de Ronde om Texel. Voor deze 45e editie was groots uitgepakt. Er konden zelfs internationale prijzen worden gewonnen. Al op het parkeerterrein werd duidelijk dat dit geen sport voor de kleine beurs is. Het stond er vol met glimmende bolides van grote merken. In de strandtent zaten de opa en oma van deelnemer Laurens-Jan. Daar kwam hij net aan. Een zongebruinde twintiger met natte haren, een vlassig snorretje en een poncho van badstof. Om onduidelijke redenen sprak hij nogal overdreven Amerikaans. Hij klaagde over de wind. Iets waar andere deelnemers juist razend enthousiast over waren. Ik legde het hem voor. 'Well, like, it's clear that you don't know anything about this sport, do you?' Daar had hij gelijk in.

Ik richtte met tot zijn grootouders en vertelde hoe content iedereen die ik sprak was over de grandioze weersomstandigheden. Toen bleek Laurens-Jan Nederlands te kunnen verstaan. Hij zei dat mijn manier van doen 'unsafe' was en keek me vol afschuw aan. Opa staarde naar buiten, oma ging naar het toilet en Laurens-Jan moest plotseling zijn boot van het strand slepen. Ondertussen werd het buiten steeds drukker. Terwijl de trekkers af en aan reden om boten van het strand te halen ging het festivalterrein open. De Texelaars hadden er zin in. Om te compenseren voor de dure toegangskaarten zopen ze eerst hun plastic tassen met zelf meegebracht bier leeg. Er kwam er eentje op mij af. Voor wie of ik schreef. 'Voor eigen parochie,' antwoordde ik. Een glazige blik. Van wat volgde leerde ik dat ook hier mensen wonen die alleen een vrijwel onverstaanbaar dialect spreken. Ik meende te begrijpen dat hij zelf ook ooit had meegedaan maar dat zijn mast toen was afgebroken. Dat leek me pijnlijk. Weer die glazige blik. Zijn vrienden kwamen erbij staan. Of ik Jopie soms de gek aan het aansteken was. Mijn ogen zochten de beveiliging. Ik verlangde naar de voorspelbare eentonigheid van de therapiekamer en dacht aan Sunneklaas op Ameland. Er werd op mijn schouders getikt. De huldiging van de winnaars wilde ik toch niet missen? In plaats daarvan vluchtte ik de duinen in.