De zon scheen uitbundig in Arnhem-Zuid toen in de verte een dof geluid klonk. Er lag een vrouw met haar fiets op de grond. Ze zwaaide met een arm. Een man met hond rende op zijn badslippers naar haar toe. Van de andere kant snelde een oudere dame in tenniskleding toe. Het tafereel speelde zich af op de stoep waarop ik liep. Ik keek om me heen. Kon ik me hieraan onttrekken? Het zat er niet in.
De man met hond wilde zich over de het slachtoffer ontfermen maar met hond was dat lastig. Dat gold ook voor het bellen van het alarmnummer. Hij ging de hond naar huis brengen en duwde mij zijn telefoon in handen. Ondertussen lag de linkerarm van de vrouw in een onnatuurlijke positie op de stoeprand. Uit de kom, zo luidde onze lekendiagnose. Ik bedacht me dat ze dus zojuist met haar rechterarm om hulp gezwaaid moest hebben. Een zinloze gedachte en bovendien wilde de mevrouw van de meldkamer onze locatie weten. Of er ergens een huisnummer te zien was. Dat was er niet maar al rondlopend vond ik gelukkig het bord van het sportpark. Bij de vrouw zaten ineens drie vrouwen op de grond die geruststellend tegen haar spraken. Eentje streek teder door haar haar. Af en toe moest ze huilen. Nadat de checklist was doorlopen werd medegedeeld dat er een ambulance zou komen, maar niet met spoed.
Inmiddels was duidelijk dat de oudere dame in tenniskleding de mevrouw op de grond had aangereden. Ze was danig geschrokken maar iedereen drukte haar op het hart dat een ongeluk nu eenmaal in een klein hoekje zat. Daar kwam de politie. Drie man sterk nog wel en opperbest gemutst. De man met de badslippers was zonder hond teruggekeerd en bleek nogal nerveus te worden van agenten. En nu kwam er nota bene op een motor nog eentje aan! De moeder van de mevrouw op de grond verscheen ook en er stopte een man op een fiets die informeerde naar de stand van zaken. Hij bleek arts en op de spoedeisende hulp te hebben gewerkt, maar nu in het nabijgelegen verpleeghuis. Hij zei dat hij ‘de spoed’ eigenlijk leuker vond en ik me vroeg me af of het mij iets kon schelen.
Toen de ambulance er eindelijk was arriveerde ook nog de zus van de mevrouw op de grond. De drie dames maakten plaats voor het ambulancepersoneel, wensten mevrouw beterschap en vertrokken. Ik raakte aan de praat met de man van de hond op zijn slippers. Hij woonde net hier in de wijk, kwam uit Nijmegen en was aan het klussen zodat hij zijn dochtertje kon ontvangen. Die was nu bij zijn ex. Ik vertelde dat ik in de gevangenis verderop werkte. Toevallig had zijn broer daar onlangs 7 maanden gezeten. Ook had zijn inmiddels overleden vader ooit onterecht vast gezeten in verband met de Arnhemse villamoord. In Nijmegen kenden alle agenten hem dus hij was blij hier een nieuwe start te kunnen maken. Dat trof, want één van agenten bleek de wijkagent van deze buurt.
Omdat de man van de hond de enige getuige van het ongeluk was, wilde men zijn gegevens noteren. Hij schrok en hakkelde dat hij geen identiteitsbewijs bij zich had. De hond van een vriend had onlangs zijn rijbewijs opgegeten. Ik zei dat de agent dit ongetwijfeld vaker hoorde. Niemand lachte. Ondertussen werd de vrouw overeind geholpen. Een broeder veegde wat rommel van haar achterwerk. Ik bedacht me wat een mogelijkheden ik had laten liggen door de psychologie boven de verpleging te verkiezen. Bij het afscheid nemen zei de wijkagent tegen de slipperman dat ze elkaar vast en zeker nog zouden treffen. Het ongemak van die opmerking bleef hangen. Ik liep naar de ambulance om afscheid te nemen van de mevrouw en wenste ook de tennisdame nog sterkte. In de gevangenis was ik te laat voor mijn eerste afspraak. Ik legde het uit. Hij had de wouten al gehoord buiten en trok er een vies gezicht bij. Nadat hij had geïnformeerd naar het slachtoffer gingen we over tot de orde van de dag.