‘Jij bent een vieze, vuile tyfuslijer.’ De trainingsacteur sprak zijn woorden langzaam uit terwijl hij me misprijzend aankeek. Ik vroeg me af of hij dit eigenlijk wel acteerde. Gelukkig was mijn de-escalerende reactie naar tevredenheid en ging de beurt naar de volgende. Hoe waren we hier nu weer beland, aan de rand van een hoekige nieuwbouwwijk onder het imposante zadeldak van deze grote uitgebouwde en gerenoveerde oude hoeve? Ik wist het niet meer. Het deed er ook niet toe, want we moesten door op de escalatieladder.

Na het beledigen was het tijd voor het bedreigen. Ik zou buiten worden opgewacht alwaar mijn hoofd er zou worden afgehakt. Ik dacht aan de varkens die ik buiten op het erf had gezien. Die zouden wel raad weten met mijn restanten. Even overwoog ik hierover een advies te geven maar ik hield me toch maar aan de instructie. Dus vroeg ik of hij mij zojuist had bedreigd. Dat bleek het geval en daarmee was de oefening direct voorbij. De-escaleren kan je leren, zoveel was mij inmiddels wel duidelijk. En zo moeilijk was het blijkbaar niet. Tijdens de pauze kwam de trainingsacteur me vertellen dat ik zijn mattie was en dat ik hem deed denken aan zijn 30-jarige zoon.

Mijn zelfvertrouwen groeide en ik begon uit te kijken naar het laatste onderdeel van de dag: de fysieke weerbaarheidsoefeningen. Ik keek de groep rond. Drie mannen en negen vrouwen. Een buitenkansje dus. Strategisch koos ik positie naast een vrouw. Kleiner, jonger en knapper dan ik. Conform de opdracht greep ik haar pols stevig vast. Niet conform de opdracht sloeg ze mij met haar vrije hand op mijn gezicht. Mijn wang gloeide ervan. Haar oorlogstrauma bleek te zijn getriggerd. Ik speurde naar een nieuwe oefenpartner. De trainingsacteur had echter andere plannen. Hij had besloten mij een korte privé-sessie te geven met een hoger realiteitsgehalte. Met kracht plantte hij zijn vuist op mijn borst. Ik verbeet de pijn. Mijn verzet faalde en met stemverheffing werd ik naar achteren geïntimideerd. Ik viel half over een tafel. Uit mijn ooghoek zag ik de groep grijnzend in mijn richting kijken. Inmiddels had ik overal pijn. Na de evaluatie strompelde ik naar buiten, de regen in. In de trein voelde ik me bekeken. Bleef gezichtsverlies zo lang zichtbaar? Pas thuis ontdekte ik op mijn borst mijn naamsticker, gekreukt en gescheurd door de vuisten van mijn mattie voor één dag.