Coronalife

In een damp van menthol, frituur en testosteron monsterde een leger beveiligers indringend het publiek. Vrijwel iedereen was stoer of deed stoer. De boksers nog het meest. De één kwam op met een rapper, anderen met de Palestijnse vlag. Ondertussen werd het steeds warmer. De rookruimte buiten bleek echter veel te klein voor een frisse neus. Roken, vapen, blowen. Alleen een waterpijp ontbrak nog. Maar alcohol was er dus niet. De verkoopster zag dat als een kans aan mijn verslaving te werken en wees mijn smeergeld van de hand. Het vechten beperkte zich tot de ring. Hier wel. Het deed de gedachten afdwalen naar de menselijke natuur en de utopische droom van het pacifisme.

Zondagmiddag in de Duffelt. De wind stuwde wolken over het dorp. Er stond een voordeur open waaruit muziek klonk. Verderop wapperde een Griekse vlag. Mensen lieten zich niet zien. Wel sloop er een kat door het weiland. In de verte loeide een koe. Of een stier.

Het regende dus de grotten leken een goed alternatief. Dat hadden tientallen anderen ook bedacht. Na het wachten ging het in een lange slinger over betonnen en stalen trappen de sfeervol verlichte diepte in. Een kind in een rugzak krijste door de gids heen. De laatste ineenstorting hier was duizend jaar geleden. Dat bleef hangen, samen met een onbestemd verlangen. Maar na de laatste meters met de lift terug omhoog voelde het daglicht uiteindelijk toch meer als een bevrijding.

Het was twee jaar geleden maar uit het oog was nimmer uit het hart. Dus ging het over dijken, bruggen en viaducten naar het polderland ingeklemd tussen de A50, de A73 en de A326. Onveranderd lag daar gelukkig nog steeds de Elsenpas. Kwam er maar nooit een einde aan die Elsenpas.

Bij aankomst begon het te regenen en bleek de laatste wandelaar al lang en breed gepasseerd. Het dweilorkest startte nog een laatste deuntje in. De klok sloeg twee keer, de wind stak op en in de verte rommelde onweer.

Op het Janskerkhof stond een beeld van Willibrord en heette het café Carel. Er passeerden fietsers, bussen, toezichthouders en wouten. Sommige meisjes droegen ze los in de tas

Bier, frituur en alles in onbelast plastic. Klompen en confetti. In de tent knalde Hollandse hits. Zelfs de dokter nam even een kijkje. Hij dacht er als enige het zijne van.

Tegen de achtergrond van de geschiedenis verpoosde hier de onbezorgde klasse. Boten, terrassen, niks inflatie. Af en toe zweefde krijsend een kleine mantelmeeuw over. De uil van Minerva liet zich niet zien.

In het niemandsland buiten het centrum probeerde een hotel het met cowboys en indianen. Koeienbroeken, hoeden, rode zakdoeken en veel drank. Goud blonk er niet maar wat deed dat er ook toe...

Vanuit Eindhoven ging het per bus dwars door de steeds verder verdozende Brabantse Kempen. Via Steensel en Eersel en langs Duizel en Hapert was daar uiteindelijk Bladel. Toen nog een korte lift om te arriveren bij wat in 1970 het levenslicht zag als ‘Sporthuis Centrum’. Hier resideerden behalve Puk & Pelle en Serge & Coco ook de visueel beperkte Bollo de Beer. En een zekere Johnny Valentino. Het vertier concentreerde zich in het zogeheten Park Plaza, dat niet alleen een fastfoodpaleis en een winkelcentrum, maar ook een subtropisch zwemparadijs omvatte. Opvallend waren twee robots die dienbladen afvoerden. Zij reden daarbij voortdurend hun menselijke collega’s in de weg. Ook praatten zij niet terug tegen kinderen. Een vader testte maar eens de aan-en-uitknop. Absoluut hoogtepunt was hier blijkbaar de Family Bingo. De drank vloeide rijkelijk, de kinderen werden steeds vermoeider…

De wind joeg over het verlaten strand. Schuimkoppen op de ruige zee. Een fazant schoot panisch weg. Binnen brandde de kachel en was het tijd voor een biertje.

Er zat een golden retriever te schijten maar verder was het stil in de wijk. Het gebouw zou worden gesloopt maar eerst was er vandaag nog een cursus. En een uitvaart. Beide zonder qr-code.

Ooit leek dit een goed idee maar er waren kinderen, clowns en pony's. In het leeuwenpak zat een hondje. Acrobates zweefden hoog door de tent. De halve liter Bitburger was meer dan welkom.

De reis naar de hel was een hel. Bij binnenkomst was er nog vrijwel niemand. Toch bleek een vakgenote al overprikkeld. Toen trilde de telefoon: 'paarse vrijdag'. Nu wilde ik niet alleen meer weg maar ook dood.

Van de Zuiderzee viel hier niets meer te vrezen maar van God nog des te meer. In het café lagen tapijtjes op tafel en werd volop gerookt. Roetveegpieten kwamen er in Elburg niet in.

Het was aangenaam warm. Grijze wolken, gelig licht en herfsttinten. Een zilverreiger achtervolgde geïrriteerd een blauw familielid. Toen naderde met trage slagen de zeearend, die zwevend afboog naar waar hij hier zo regelmatig wordt gezien. Even was de mens vergeten.

Het was zaterdag en herfstvakantie maar misschien viel het mee. Dat viel het niet. Verkeersregelaars met fluitjes dirigeerden de stroom auto’s naar de parkeerterreinen. Hele families waren op de been. Bordjes met pijlen hielpen bij de wandeling naar de ingang. Een kind gaf over op de stoep. Binnen had iedereen een kar. Stapvoets in de file ging het steeds dieper het gebouw in. Eerst nog langs wat gewone tuinplantjes. Daar was niemand in geïnteresseerd. Toen het donker in: een enorme verzameling kerstbomen, lichtjes en anders spul. Alle lampjes waren aan. Het mocht wat kosten. Maar alles leek hier uiteindelijk te draaien om het gigantische kerstdorp. Ondanks de bordjes zaten alle kinderen aan de miniaturen. In een deuropening stond een man zonder hoofd. Verderop was het restaurant. Helaas was het net lunchtijd. Naast de Klimtuin was nog een tafel vrij. Overal kinderen en overal geluid.…

Volop zon en 22 graden, dat was hier zeldzaam. Dus trokken toeristen uit alle werelddelen rijen dik door het oude centrum. Alles moest op de foto. Waren we maar in de Highlands gebleven.

Het ging vanuit Aberdeen rechtstreeks de heuvels in. Weiden, vee en rotsen. Loof en dennen. In de verte de intimiderende Highlands. De wind stak op maar het bleef droog.

Of je ruim op tijd wilde zijn. Dus daar zaten we. Tussen de mondkapjes in de geur van desinfectans. De bange mens en zijn onbedwingbare drang tot verplaatsing. Shithole Airport.