Ter hoogte van de oude burgemeesterswoning doofde ik de lichten van mijn huurfiets en bij de parkeerplaats van de Bleekersvallei zette ik hem op slot en ging lopend verder. Zoals verwacht was donker hier ook echt donker en stil echt stil. Ik controleerde mijn uitrusting, zette een gecamoufleerde safarihoed op en schoof mijn mes in de holster.
Wat was ook weer het plan? Een klein veldonderzoek naar de fauna die zich op dit nachtelijke uur zou laten horen of zien in ‘De Dennen’, een ruim honderd jaar geleden voor de houtproductie aangeplant duinbos. Terwijl ik een slok kruidenbitter uit mijn heupflacon nam wist ik nog niet dat ‘houtproductie’ de komende uren een merkwaardige rol zou gaan spelen in wat bovendien één van de meest turbulente nachten sinds de Tweede Wereldoorlog zou worden voor dit bos en haar bewoners.
Via de onverharde paden drong ik steeds dieper het bos in. Na enige tijd begon me op te vallen dat de verder oorverdovende stilte in de verte wel erg regelmatig door het vage geluid van langzaam rijdende auto’s werd doorbroken. Ondanks het aardedonker zag ik geen koplampen. Dit was toch wel het laatste waar ik op deze plek, om half drie ’s nachts en buiten het vakantieseizoen op had gerekend. Ik haalde me van alles in mijn hoofd en merkte plotseling dat ik mijn mes opengeklapt in mijn hand had. Beschaamd borg ik het weer op. Ik dacht aan de Ho Chi Minh-route en hoe we ooit net over de grens in Laos verdwaalden met nauwelijks munitie maar wel veel muskieten, dus waar maakte ik me nu eigenlijk druk om?
Geritsel. Als verstijfd hield ik stil. Het leek dichterbij te komen. Mijn rechterhand bewoog langzaam richting het mes. Voorzichtig liet ik me door mijn knieën zakken en vanuit mijn hurken drukte ik mezelf plat op de grond. Ik rook hondenpis en tijgerde naar de rand van het pad, richting een greppel. De hoge grondwaterstand had hier voor stinkende zwarte modder gezorgd. Als extra camouflage smeerde ik het in mijn gezicht en stak een varentak achter mijn oor. Het geritsel kwam steeds dichterbij en ik voelde nu ook voetstappen. Boven mijn hoofd schoot het felle licht van een zaklamp tussen de bomen door. Ik hield mijn adem in. Op een paar meter passeerde een paar professionele wandelschoenen, waarna het geluid verstomde en ik opgelucht mijn hoofd ter aarde liet rusten.
Na een tijdje begon het daar in die greppel toch wat koud te worden en het werd ook wel tijd voor een plan. Ik had geen idee waar ik precies was maar in de verte klonk nog steeds zo nu en dan het geluid van rijdende auto’s. Soms meende ik tussen de bomen de lichtpuntjes van verre zaklampen te ontwaren, als vuurvliegjes in de nacht. De vraag was wat hier precies aan de hand was en hoe ik me daar – het liefst zo snel mogelijk – aan zou kunnen onttrekken. Een vossenjacht kon het niet zijn, bedacht ik me, want op Texel komen geen vossen voor. Het zelf veroorzaakte binnenpretje werd ruw verstoord door snel naderbij komend geritsel. Ik dook de greppel weer in, voelde nu ook weer voetstappen en loerde richting het pad. Daar passeerde dit keer een paar professionele werkschoenen en ook zag ik op de bijbehorende broek een reflecterend biesje. Een werkbroek dus. Tijd om mijn hersenen te pijnigen over wat hier in godsnaam gaande was had ik niet want plotseling werd de nachtelijke rust ruw doorbroken door het gebrul van een kettingzaag. Eerst dacht ik nog dat er iemand met een motor wilde gaan crossen maar inmiddels kwam er met veel gepiep, gekraak en geritsel een boom naar beneden. Voordat ik mijn flacon greep kneep ik voor de zekerheid nog even in mijn arm.
Vanaf nu zouden de gebeurtenissen elkaar in hoog tempo opvolgen. Verderop hoorde ik de zager de boom in mijn richting slepen. Vanuit de andere richting klonk weer geritsel en flitste plotseling een indrukwekkend flashlight aan. Ik dacht aan het recente bericht over de buitengewoon opsporingsambtenaren van Staatsbosbeheer die graag pepperspray aan hun uitrusting willen toevoegen. Geen onlogische gedachte, aangezien ik hier nu vanuit een modderige greppel toekeek hoe zo’n BOA zich geconfronteerd zag met een in het zwart geklede man met een bivakmuts en een grote in het kunstlicht blikkerende kettingzaag. Ik vroeg me af hoe het af zou lopen en had eigenlijk wel zin in bier en nootjes bij deze onverwachte shoot-out in het Texelse bos.
Er leek een gesprek te ontstaan. ‘Goedenacht meneer, wilt u om te beginnen even die zaag naast u op de grond neerleggen en mij dan vertellen wat u denkt aan het doen te zijn?’ ‘Nee,’ zei de bivakmuts en door hard aan een koord te trekken vulde de nacht zich weer met het gebrul van de zaag. Terwijl ik de BOA iets in zijn mobiele telefoon hoorde schreeuwen begon ik escalatie te vrezen. Beelden van de bloedige zwijnenstal in de A Sầu-vallei in 1969 schoten door mijn hoofd. Ik pakte een half weggeteerde dennenappel en begon die in te smeren met zwarte modder. De motorzaag brulde en de twee mannen leken te aarzelen. Een zoeklicht van boven verlichtte de plaats delict. Het geluid van een helikopter begon de zaag te overstemmen. Links en rechts doemden blauwe zwaailichten op. Dit was mijn kans.
Met een boogje gooide ik de besmeurde dennenappel tussen de twee nog steeds vertwijfelde mannen in. ‘GRENADE!!!’ schreeuwde ik, terwijl ik uit de struiken stormde en de bivakmuts vanuit zijn flank besprong. De zaag viel, blokkeerde onmiddellijk en wij stortten rollebollend de struiken in. Hij rook naar helmgras en konijnen en stamelde of we het niet gewoon met een goed gesprek zouden kunnen afhandelen. Ik zei dat ik daar niet over ging en riep de BOA erbij. Die bleek in zijn broek te hebben geplast. En terwijl agenten toesnelden, de helikopter boven ons het bos verlichtte en de rust verstoorde leunde ik met mijn flacon tegen een boom. Verbaasd merkte ik op dat ik aan Jan Wolkers en het naakte lichaam van Sophie Hilbrand stond te denken en besloot me uit de voeten te maken. ‘Zoek het uit hier,’ zei ik tegen niemand in het bijzonder toen ik uit het zoeklicht de donkere nacht in stapte en mijn laatste slok uit de flacon lurkte.