Terwijl ik mijn fiets parkeerde resumeerde ik hoe ik hier nu eigenlijk was beland. Eerst waren er die merkwaardige ontmoetingen bij de hoofdingang van het Philipsstadion, later gevolgd door een tamelijk gemankeerde motivatievideo. En nu stond ik dus hier, op het punt om als een soort kruising tussen een clown en een mascotte een jeugdvoetbalwedstrijd bij te wonen. Ik verstopte me in de kantine maar ze hadden me al gezien en ze kwamen me halen.
Langs het veld overzag ik de situatie. De thuisploeg in het uittenue, een scheidsrechter met een Griekse naam, de trainer van de Arnhemse tegenstander waar ik instant een hekel aan had en een handjevol publiek, waaronder een paar meisjes van de naburige hockeyvereniging. Tactisch positioneerde ik me in hun buurt en stelde vast dat de rokjes tegenwoordig korter en strakker zijn dan vroeger. Ik schatte hun leeftijd en probeerde me voor te stellen hoe hun moeders eruit zouden zien.
Ondertussen begon de wedstrijd en terwijl de meisjes babbelden over de spelers op het veld, hoe lang ze hun haar al niet gewassen hadden en de hoeveelste dag van hun menstruatie het was liep de thuisclub makkelijk uit naar een 3-0 ruststand. Plotseling gingen op het nabijgelegen hockeyveld de sproeiers aan en waaide er af en toe wat nevel onze kant op. ‘Ieuw, ik worjdt nat!’ gilde één van de meisjes. In een split second dacht ik aan het bord met gedragsregels en net op tijd beet ik op mijn tong.
In de rust werd duidelijk dat er bij het door blessures geteisterde Union waarschijnlijk een derde speler met kruisbandletsel te betreuren viel. Het weerhield de thuisploeg er niet van in de tweede helft nog wat extra gas te geven en de Arnhemse tegenstander met 10-0 te vernederen, een stand die het scorebord trouwens te machtig was. De trainer van de gasten – die ik in de rust nog had nageroepen dat hij zijn eigen achterbuurtmentaliteit niet op zijn spelers moest projecteren – kwam gelukkig amper zijn dug-out meer uit. Tevreden nippend aan een biertje klonk het laatste fluitsignaal en kon het grote afdruipen beginnen.
‘Wát wát wát!!’ zei de trainer toen ik hem en zijn gevolg bij de poort een goede terugreis wenste. Dreigend kwam hij op me af, met zijn net iets te strakke shirtje en net iets te perfect opgeschoren kapsel. Ik zei dat ik KNVB-waarnemer was en liet mijn OV-chipkaart zien. ‘Dat wordt een gepeperd rapportje, Daan.’ Zijn assistent trok hem mee naar de auto. ‘Nooit meer naar Arnhem’, neuriede ik terwijl ik terugliep naar de kantine om kannen bier te bestellen en met de overwinnaars na te praten over hun wedstrijd. Na een uurtje loog ik dat ik weg moest en ongezien toog ik met mijn fiets in de richting van de ingang van de hockeyclub. Daar bleven alle deuren voor mij gesloten.