‘Je houdt toch zo van voetbal?’ had de opdrachtgever retorisch gevraagd. Dus daar ging ik. Eerst naar Almelo en vervolgens via Mariaparochie, langs Harbrinkhoek naar Geesteren. Daar heerste in de dorpsstraat de ontspannen gezelligheid van een zonnige zaterdagmiddag. Het dorpscafé trok de aandacht. Op het terras een groepje vrouwen met Twentse tongval, binnen speelde Georgië tegen Tsjechië. De barvrouw vertelde honderduit. Zo bleek stage te gaan lopen bij de regiobank in Denekamp. Ondertussen waren er buiten twee FC Twente-supporters in het zonnetje komen zitten. Ze dronken fluitjes, iets wat hier volgens de barvrouw uitermate vreemd gevonden wordt. Haar collega drentelde onrustig rond. Hij zei dat hij en de andere supporters van de plaatselijke voetbalclub een even grote als geheime sfeeractie hadden voorbereid. Ik was niet onder de indruk maar loog dat ik erg benieuwd was. Om de verwachtingen te temperen zei hij er bij dat zij natuurlijk wel amateurs zijn in vergelijking met de tifo-groepen uit het betaalde voetbal.
Ik nam nog maar een bier en sprak met de barvrouw af dat zij na afloop een taxi voor mij zou bellen, aangezien de plaatselijke busmaatschappij om chaos te voorkomen na de wedstrijd alle bussen uit de dienstregeling had gehaald. Inmiddels was het tijd om me naar Sportpark De Peuverweide te verplaatsen. Daar liep alles op rolletjes. Betaalbare munten en een snelle doorstroming. De dag leek niet meer stuk te kunnen. Daar kwamen de spelers. Aan een hijskraan werd een groot spandoek omhoog gehesen, gelardeerd met rode rookbommen. Ik zei tegen de mannen naast mij dat ik niet wist dat Dmitri Shoukov bij STEVO had gespeeld maar de afbeelding bleek Arnold Bruggink te moeten voorstellen. Terwijl ik dacht aan het amateurisme waar de jongen in het café het over had stortte het spandoek naar beneden.
Even was het stil maar vervolgens begonnen links en rechts mensen te rennen om de slachtoffers te helpen. Zelfs de spelers verleenden eerste hulp. Ik dacht aan mijn verrekijker, die natuurlijk thuis lag, en hoe men hier zou reageren als ik die nu zou gebruiken om de rampplek te bespieden. De eerste sirenes klonken. Uit alle hoeken snelden de hulpdiensten toe. Een brandweerauto reed het klompenpad aan gort. De politie was met linten in de weer en de omroeper dirigeerde het publiek naar veld 2 zodat de traumahelikopter kon landen. Ik verlangde naar het dorpscafé maar de hoofdingang was onbereikbaar. ‘Ik heb de vuurwerkramp meegemaakt en ik ben psycholoog geweest, dus misschien kan ik helpen daar. Mag ik er door?’ De beveiliger keek naar de twee bekers bier in mijn handen en schudde meewarig zijn hoofd. Ik besloot langs de bosrand te gaan lopen om te zien of ik er daar ergens uit kon. Via een verlaten weitje schoot ik de woonwijk in, waar net met veel kabaal een Duitse ambulance de hoek om kwam.
Terwijl mijn oog viel op de mobiele commandopost van de brandweer in een plantsoen kwam ook de tweede traumahelikopter aanvliegen. Ik versnelde mijn pas. In het café was de sfeer onbezorgd gezellig. De barvrouw lachte alsof ze het allemaal al voorzien had. Daar was de jongen weer. Ik wilde ‘hé amateur!’ tegen hem roepen maar slikte het in. De taxi werd gebeld en voor het wachten bestelde ik een Twentsch Kuiernat. Plotseling dook de algemeen directeur naast mij op. Hij zag nogal bleek. ‘Ja ja, je eerste crisis,’ begon ik. In zijn ogen zag ik de teleurstelling over mijn aanwezigheid. In plaats van een biertje om bij te komen zat ik hier met een stortvloed aan vragen over de toestand van de slachtoffers, de protocollen en Dmitri Shoukov. ‘Heb jij eigenlijk een perskaart?’ vroeg hij. ‘Nee joh, die heeft bijna niemand. Ik ben gewoon geaccrediteerd.’ Terwijl er een ongemakkelijke stilte viel stopte er buiten een taxibusje. Op het terras riep ik of er misschien nog iemand mee naar Almelo wilde. Niemand keek op of om.