Ergens in het oosten van Denemarken beukte een wit personenbusje over de snelweg. Het werd net ochtend en de wind zwiepte ritmisch natte sneeuw tegen de geblindeerde ruiten. Zo ging het al uren: Duitse degelijkheid die in vier stampende cilinders liter na liter dieselolie omzette in de kracht van 190 paarden. Honderdnegentig Twentse rossen on tour met een witte kentekenplaat als dekmantel voor baldadigheid. Kijk, daar stak de bijrijder van chauffeur Benjamin toevallig net zijn middelvinger weer op naar een medeweggebruiker. Met rasse schreden naderde men Zweden. Vijf vol verwachting kloppende harten. Het ging over blonde haren, over blauwe ogen en ze kwamen allemaal uit een sprookjesboek voor volwassenen geslopen. Maar dat bleek in Malmö toch net wat anders te liggen.

Achter de hotelbalie hing een smoezelig gordijntje van waar achter een vriendelijke maar overduidelijk geblondeerde dame aan ons verscheen. Met haar bruine kijkers knipoogde ze naar A., die echter in gedachten verzonken in het niets stond te staren. Waarschijnlijk vroeg hij zich af wat hij nu weer onder het bed van zijn hotelkamer zou aantreffen. Later bleek dát in ieder geval mee te vallen, al had hij als enige geen sprei op zijn bed en had er net iemand zitten schijten – gelukkig wel gewoon op het toilet. Er was echter geen tijd voor geklaag want de taxi stond beneden klaar.

Terwijl het maatschappelijk middenveld weer eens het hoogste woord voerde bracht de taxichauffeur – niet blond, geen blauwe ogen – ons naar het centrum van de stad. Daar bleek dat de horeca hier maar nauwelijks toereikend was voor de bijna 2000 hongerige en vooral dorstige Tukkers. Zo belandden we uiteindelijk in een net iets te chique etablissement. Vol trots kwam de ober – donker haar, donkere ogen - vertellen dat hij een Nederlandse achternaam had. Enkele pijnlijke seconden keken vijf mannen hem wezenloos zwijgend aan, tot iemand hem uit zijn lijden verloste door te zeggen ‘Doe moar five beer.’ En weg was hij en weg bleef hij. Zijn - overigens donkere - collega nam het verder over.

Het plan was om in een gezamenlijke mars naar het stadion te wandelen. Dat trof, want het was net droog en een beetje lichaamsbeweging kon ook geen kwaad zo tussen het bier drinken door. En zo kleurde de donkere straten rood door een stoet zingende en wildplassende Nederlanders. Ook ik speurde naar een geschikt plekje om wat overtollig vocht te lozen. De nood was hoog en mijn haastige keus viel op een grasstrook naast een appartementencomplex. Terwijl ik stond te zuchten van verlichting werd er vlak voor mijn neus plotseling een gordijn opengetrokken. Ik stond oog in oog met twee prachtige jonge blonde vrouwen met azuurblauwe ogen. Eindelijk was ik in Zweden! Ze keken omlaag en schoten in de lach. Schaterend trokken zij het gordijn weer dicht terwijl ik maar bleef roepen ‘It is the cold! It is the cold!’ De hand op mijn schouder bleek van een agent. ‘You take your loss and walk on,’ zei hij vaderlijk. Beschroomd dribbelde ik achter de meute aan. Mijn bijdrage aan het rood in de straten was het schaamrood op mijn kaken.

Een overwinning, een onbekend aantal glazen bier en 8 uur nachtrust later draaide stuurman Benjamin de weg alweer op. Even daarvoor had hij het zoveelste applausje geoogst, ditmaal omdat hij zich nét niet had verslapen. Getergd trapte hij het gaspedaal maar eens flink in. Hoe eerder thuis, hoe eerder hij van deze bejaardensoos af was. Je zag het hem denken, maar hij zei het niet. Achterin probeerde men helder te krijgen hoeveel kaarten de Duitse scheidsrechter nu precies had uitgedeeld. Zo verstreek de tijd. Een biertje, een bockworst, een broodje schnitzel en een misvormde frikadel. Kilometer na kilometer. Uit de speakers klonk de mondharmonica van Armand. ‘Vrijheid is een volgetankte Mercedes,’ zong hij. De vijf mannen zwegen en keken met vochtige ogen voor zich uit. Ze voelden het kippenvel op hun armen. Ze voelden de vrijheid.