Ook hier lag het multifunctionele dorpscafé naast de kerk en ook hier stopte de bus er voor de deur. Terwijl er net twee agenten kwamen aanfietsen klonk er ineens ‘Hé namaaksupporter!’ over het plein. Het was de voorzitter van de supportersvereniging in zijn feminiene cabriolet. Hij had net ijs gehaald dus hij moest snel huiswaarts. Een kaartje voor de wedstrijd bleek hij niet te hebben. Hij leek zich er – terecht - een beetje voor te schamen. Bij het café was volgens de chef-terras de vrijdagmiddagdrukte vroeg begonnen. Hoe kon het ook anders. De zon scheen, de vijf was in de klok en om de hoek stond een voetbalwedstrijd op het programma. 

Even vergat ik de onverbiddelijkheid van de opdrachtgever. Aangezien de wedstrijd vorige week was afgelast moest ik vandaag volgens hem zien als een herkansing. Ook wees hij op de stroom woedende ingezonden brieven die naar aanleiding van mijn verslag van de afgelaste wedstrijd waren binnengekomen. Ik had met andere woorden wat goed te maken, of ik nu jarig was of niet. Een eerste probleem was het ontbreken van tribunes op het sportpark. Ik kon dus niets zien. Een week eerder had ik nog geprobeerd wat kinderen vooraan bij de boarding weg te duwen, maar ook dat was de opdrachtgever ter ore gekomen. Ik besloot op een afvalcontainer te klimmen. Mijn voet schoot van het gladde plastic en met container en al stortte ik ter aarde. Een jongetje ging er vandoor met de loten die uit mijn zak waren gevallen. Uit medelijden wierp een voorbijganger me een statiegeldmuntje toe. Inmiddels was het rust.

Ik besloot te gaan rondlopen in de hoop een glimp van de tweede helft te kunnen opvangen maar er was geen beginnen aan. Bij de bar probeerde ik een praatje aan te knopen maar de barjongen zei dat hij het te druk had voor vragen. Ondertussen werd de drone die al de hele wedstrijd boven het veld hing aangevallen door een scholekster. Ik was de enige die het zag, zoals ik ook de enige was die niets van de wedstrijd zag. Om de laatste bus niet te missen besloot ik direct na afloop naar het café te lopen. Daar bleek een groep mannen te zitten die blijkbaar ook geen kaarten voor de wedstrijd had. Wat zij wel hadden waren heel veel kleine envelopjes, want daar lag de vloer van het toilet mee bezaaid. Aan de chef-terras vroeg ik een plastic beker voor mijn restje bier. Als laatste stapte ik de bus in. De chauffeur vroeg of de dronken Schotten die mij voorgingen bij mij hoorden. Ik was blij van niet. En terwijl de zon oranje kleurde en richting horizon zakte koerste lijn 65 door het fraaie Twentse landschap naar Hengelo. In de trein realiseerde ik me dat mijn lang gekoesterde jongensdroom ooit voetbalverslaggever te zijn binnen amper een week uiteengespat was. Ik vroeg me af hoe het verder moest.