De kortste dag naderde en boven Gods uitgestrekte akkers hing een grijze decemberdeken. Streekbus 376 had de vaart er maar matig in. Misschien was de avondspits vroeg vandaag. Of we hingen in een lint van voertuigen achter een traag pruttelende tractor. Ik keek naar buiten. Boerderijen, knotwilgen, amper uitbundige kerstverlichting. Er bekroop me een Godvrezende somberheid en ineens voelde ik me bespied. Terwijl ik controleerde of mijn gulp wel dicht was dacht ik aan ‘Het grote gebeuren’ van Belcampo. In Bunschoten stapte een mager meisje in met een donkerblauwe rok tot aan haar enkels, een kleurloze bril en een vlecht. Een angstig acnegezichtje met groene ogen. In mijn hoofd ontploften de zondige gedachten. Toen ik uitstapte sloeg de kerkklok drie keer. Kraa kraa kraa. Twee kraaien reageerden op mijn plotselinge aanwezigheid in hun territorium. Ook drie keer. Wat het ook was wat ik…